ایرانیها نژادپرست هستند. برای این ادعا هم دلایل روشنی دارم. ایرانیها هیچ کدام از همسایگان خود را قبول ندارند. افغانیها که تا 2 قرن پیش جزیی از ایران بودند وحشی شمرده می شوند. عربها که سوسمارخور هستند و ترکها هم که اصلا جزء آدمیزاد حساب نمی شوند. جالب است توجه کنیم که تا کودتای رضا شاه علیه خاندان قاجار و از ورود اسلام به بعد حاکمان ایران همین ترکها و عربها و افغانیها بوده اند. تنها استثناها حکومتهای طاهریان ، سامانیان، آل بویه،صفاریان و زندیه بوده است که اغلب آنها بسیار کوتاه مدت بودند (کمتر از یک قرن).
دلیل دیگر اینکه خانمهای ایرانی به قطع و یقین حاضر نیستند مثلا با یک سیاهپوست ازدواج کنند هرچند طرف تحصیلکرده و پولدار و متشخص باشد. همین خانمها در ایران فقط به دلیل نژادپرستی پنهانی که دارند مقدار زیادی از پول خود را صرف لنز رنگی، رنگ مو و...می کنند. خودم شاهد بوده ام که دخترهای اروپایی و آمریکایی دوست پسر سیاه پوستی داشته اند که تازه واجد ویژگی خاصی هم نبوده است.
این ایرانیهای محترم در بلاد خارجه در حالیکه خود اروپاییها و آمریکاییها احترام این سیاهان و خارجیهای جهان سومی دیگر را نگه می دارند (گذشته از نژاد پرستی آنها که البته وجود دارد) اعتقاد دارند که باید آنها را بیرون ریخت!
این نژادپرستی و تحقیر دیگران فقط شامل خارجی ها نمی شود بلکه قومیتهای دور از مرکز را هم در بر می گیرد. افراد مرکز نشین وقتی به نقاط دور دست می روند تا خدمتی انجام دهند پول بیشتری طلب می کنند که کاملا هم رسمی و جا افتاده است. جالب اینکه وقتی مستشاران آمریکایی همین پول را دریافت می کردند این نژادپرستان گرامی آن را توهین آمیز تلقی می کردند و اسمش را حق توحش گذاشته بودند تا گردوخاک بیشتری ایجاد کنند. حالا انصافا فرق تهران و جاسک بیشتر است و یا مثلا سیاتل و جاسک؟
راستش این نژادپرستی آنقدر غلیظ و پررنگ و بی وجه است که نمی دانم حماقتش بنامم یا به همان اسم راضی باشم.
این نژاد پرستی به نوعی بازتاب عقده های حقارتی است که در طول قرنها ایجاد شده است. ایرانیها خود را برتر از همسایه هایشان می دانند و فکر می کنند که حق آنها خورده شده است وگرنه باید سرور عالم می شدند. به نظر من یکی از ریشه های انقلاب اسلامی همین عقده حقارت بود.
ماهی را هر وقت که ازآب بگیریم تازه است. بدانیم که احترام به دیگران ما را بزرگ می کند و برایمان احترام می آورد.
دلیل دیگر اینکه خانمهای ایرانی به قطع و یقین حاضر نیستند مثلا با یک سیاهپوست ازدواج کنند هرچند طرف تحصیلکرده و پولدار و متشخص باشد. همین خانمها در ایران فقط به دلیل نژادپرستی پنهانی که دارند مقدار زیادی از پول خود را صرف لنز رنگی، رنگ مو و...می کنند. خودم شاهد بوده ام که دخترهای اروپایی و آمریکایی دوست پسر سیاه پوستی داشته اند که تازه واجد ویژگی خاصی هم نبوده است.
این ایرانیهای محترم در بلاد خارجه در حالیکه خود اروپاییها و آمریکاییها احترام این سیاهان و خارجیهای جهان سومی دیگر را نگه می دارند (گذشته از نژاد پرستی آنها که البته وجود دارد) اعتقاد دارند که باید آنها را بیرون ریخت!
این نژادپرستی و تحقیر دیگران فقط شامل خارجی ها نمی شود بلکه قومیتهای دور از مرکز را هم در بر می گیرد. افراد مرکز نشین وقتی به نقاط دور دست می روند تا خدمتی انجام دهند پول بیشتری طلب می کنند که کاملا هم رسمی و جا افتاده است. جالب اینکه وقتی مستشاران آمریکایی همین پول را دریافت می کردند این نژادپرستان گرامی آن را توهین آمیز تلقی می کردند و اسمش را حق توحش گذاشته بودند تا گردوخاک بیشتری ایجاد کنند. حالا انصافا فرق تهران و جاسک بیشتر است و یا مثلا سیاتل و جاسک؟
راستش این نژادپرستی آنقدر غلیظ و پررنگ و بی وجه است که نمی دانم حماقتش بنامم یا به همان اسم راضی باشم.
این نژاد پرستی به نوعی بازتاب عقده های حقارتی است که در طول قرنها ایجاد شده است. ایرانیها خود را برتر از همسایه هایشان می دانند و فکر می کنند که حق آنها خورده شده است وگرنه باید سرور عالم می شدند. به نظر من یکی از ریشه های انقلاب اسلامی همین عقده حقارت بود.
ماهی را هر وقت که ازآب بگیریم تازه است. بدانیم که احترام به دیگران ما را بزرگ می کند و برایمان احترام می آورد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر