خشونت و عدالت

این همه توصیه به عدم خشونت از کجا می آید و چه مبانی منطقی و عقلی دارد؟آیا هیچ جنبش سیاسی بدون خشونت توانسته است به قدرت برسد و آیا اگر جنبشی دنبال قدرت نباشد می توان آن را سیاسی دانست؟ دو مثال معروف در مورد فعالیت سیاسی بدون خشونت رایج شده است. یکی نهضت استقلال طلبی هندیها به رهبری گاندی و دیگری نهضت ضد نژاد پرستی مردم آفریقای جنوبی به رهبری ماندلا است. از نظر من هر دو کاملا خشن بوده اند. انگلیسیها وقتی تن به استقلال هند دادند که خرید پارچه های انگلیسی توسط هندیها تحریم شده بود و کارخانه های نساجی منچستر تعطیل شده بودند. این از هر جنگی برای انگلیسیها خشن تر بود. دولت نژاد پرست آفریقای جنوبی هم زیر فشارهای خرد کننده تحریم های اقتصادی و سیاسی بود که تسلیم شد و این عین خشونت است. پس در دو مثال بالا شاهد خشونت بوده ا یم ولی البته خونریزی و تخریب تجویز نشده بود.
جنبشی ها باید توضیح بدهند از چه نوع خشونتی می خواهند استفاده کنند؟ اینکه خونریزی نباشد و تخریب نباشد خوب است ولی به جای آنها چگونه اعمال قدرت می کنند؟ آیا تا حالا کسی بوده است که بدون پشتوانه قدرت سر میز مذاکره موفق به کسب امتیاز شود یا دست کم امتیازی ندهد؟
شخصا در همه امور سیاسی طرفدار عدالت هستم نه پرهیز از خشونت. از محاکمه ها، اعدام ها و مصادره های ناعادلانه بیزارم ولی چرا باید عدالت از اعمال قدرت محروم شود؟آیا با متجاوز به عرض و ناموستان هم وقتی خودتان باید تصمیم بگیرید، مذاکره می کنید و از خشونت می پرهیزید؟