به این باور رسیده ام که دیگر شاخصهای رشد اقتصادی نشاندهنده رفاه و خوشبختی یک ملت نیستند. آنچه که به خودی خود واجد اهمیت است و البته بستری مناسب برای رشد شاخصهای دیگر است قوانین حقوقی، رویه های قضایی و درجه اهمیت حقوق شهروندی است. اگر در کشوری بستر حقوقی مناسب وجود داشته باشد حتما وضعیت اقتصادی اش خوب و یا رو به بهبود است ولی بر عکسش درست نیست. در واقع آنچه اهمیت دارد نوع نگاه آن جامعه و حکومت به انسان و حقوق اوست. قطعا وضع اقتصادی عربهای خلیج فارس نمونه است ولی لزوما کشورهای پیشرفته ای نیستند. مقایسه نظامهای اقتصادی و حقوقی کشورهای مختلف آموزنده است.
۲ نظر:
«اگر در کشوری بستر حقوقی مناسب وجود داشته باشد حتما وضعیت اقتصادی اش خوب و یا رو به بهبود است ولی بر عکسش درست نیست.» درست نیست؟ فکر نمی‌کنی رشد اقتصادی یه‌سری آزادی اجتماعی و اینا می‌آره؟ حداقل نظریه‌ی غالب مدتیه که این‌جوریه.
چرا. رشد اقتصادی آزادی میاره ولی محدودیت داره. نمونه اش عربستان سعودیه. وضع اقتصادیشون مثلا از کره جنوبی بهتره ولی آزادیهاش سقفی داره که با توسعه اقتصادی بالاتر نمیره. بنابر این فکر می کنم نهایتا اقتصادشون هم یک سقف مشخص خواهد داشت.
ارسال یک نظر