بوی بهبود از اوضاع ایران به مشام نمی رسد. عده ای نگران آقا و بعضی نگران معجزه هزاره سوم هستند. اصلاح طلبان هم خود را آماده معامله می کنند. به گمانم رسانه ها در حال آماده سازی مردم برای برخوردهای سنگین سیاسی و امنیتی در تهران هستند. برای طیف آقای خامنه ای بنی صدری شدن احمدی نژاد یک آرزوست ولی بعید می دانم احمدی نژاد لقمه ای باشد که در گلو گیر نکند و موجب مرگ نشود به خصوص که از اشارات سابق مشایی بر می آید که خود را آماده چنین روزهایی کرده بودند.
برای هر طرف هر اتفاقی بیافتد و پیروزی نصیب هر گروه که شود خیر و برکتی نصیب ملت ایران نخواهد شد. هیچ صداقت و شرافت و فضیلتی در دو سوی دعوا نمی بینم. این مردم هستند که در آتش جهل و خرافات و مقدس سازی و تحریمهای جهانی و اتلاف منابع و تخریب فرهنگی می سوزند و تاوان می دهند. جنگ و دعوا بسیار نزدیک است و البته حکومت برای اینکه در جهان نشان دهد پوست انداخته است و شایسته آن است که تخفیفی دریافت کند به آن بسیار احتیاج دارد. مدیریت این آخرین بحران جمهوری اسلامی کار بسیار سختی است و معلوم نیست چه کسی و یا گروهی حرف آخر را خواهند زد و چه مقبولیتی نزد غربی ها خواهند داشت. به مردمانی احتیاج داریم که نگران ایران باشند.
۵ نظر:
نگران باشند و البته طرح و برنامه داشته باشند برای آبادانی.
نوشته زیبایی بود
همینکه یک عده پیدا بشند که دلشون به حال ایران بسوزه خودش خیلیه. برنامه پیش کش!
دلسوزی که ورد زبون همه هست، از رضای ربع پهلوی گرفته تا خود ا.ن. و فرماندهان ارشد سپاه و بسیج و ....
معیار دلسوزی چیست؟
قطعا همه دارن با سکه قلب تو بازار کار می کنند و البته کسی صاف نمی گه من مرید شیطانم (البته اگر بدونه که هست).
معیارش اینه که خارج از منافع شخصی به چیزی به عنوان منافع ملی هم فکر کرد. اینکه از هم حمایت کنیم و از پیشرفت همدیگه خوشحال بشیم. اینکه بی ریشه نباشیم مثل سرمایه! نگاه کنیم به ژاپنی ها. آره این معیار نسبتا خوبیه
ارسال یک نظر