تاریخ

فکر می کنم نقطه آغاز ملت سازی و تمدن سازی روایت تاریخ است. همان کاری که روشنفکران دوره رضاشاه کردند. آنها سعی کردند تاریخ ایران را طوری روایت کنند که در آن استمرار فرهنگ ایرانی و به خصوص عنصر پارسی در آن نمایان باشد. من با همین تاریخی که آنها روایت کردند بزرگ شدم. در دوره دبستان و راهنمایی یکی از جذابترین قسمتهای کتابهای تاریخ برای من نقشه های قلمرو حکومتهای ایرانی بود. در نظرم هرچه قلمروشان بزرگتر بود بیشتر شایسته احترام بودند.این کار را قبل از دوره پهلوی، فردوسی هم کرده بود، با دغدغه های خاص خودش. اعتقاد دارم اگر بخواهیم دین را به شکل درستی وارد زندگی اجتماعی کنیم باید روایتی یکپارچه، منسجم و مبتنی بر حقایق از همه اتفاقات تاریخی مربوط به دین و مذهب داشته باشیم. چیزی که الآن نمونه ای از آن سراغ ندارم. هنوز نمی دانم که مثلا دلیل رحلت پیامبر ما چه بوده است؟ بیماری، مسمومیت،...یا امام حسین در آن 10 سالی که تحت حکومت معاویه بوده است چگونه زیسته است؟ منبع درآمدش چه بوده و چگونه درک خود از قرآن و سنت پیامبر را نشر داده است و .....
ما شاید بیش از هر چیز به شناخت تاریخ خودمان احتیاج داریم. چند تا از پیش بینی های فردوسی را در زیر نقل کرده ام. انگاری که زمان حال ما را روایت می کرده است:
از ايران و از ترک و از تازيان / نژادی پديد آيد اندر ميان
نه دهقان نه ترک و نه تازی بود / سخن‌ها به کردار بازی بود
همه گنج‌ها زير دامن نهند / بميرند و کوشش به دشمن دهند
چنان فاش گردد غم و رنج و شور/ که شادی به هنگام بهرام گور
نه جشن و نه رامش نه کوشش نه کام / همه چاره‌ و تنبل و ساز دام
پدر با پسر کين سيم آورد / خورش کشک و پوشش گليم آورد
زيان کسان از پی سود خويش / بجويند و دين اندر آرند پيش
شود بنده‌ی بی‌هنر شهريار / نژاد و بزرگی نيايد به کار
به گيتی کسی را نماند وفا / روان و زبان‌ها شود پر جفا