2 نظریه

1- ملت ایران مانند بیشتر ملتهای دیگر است. هم آدمهای خوب دارد و هم بد. مشکلش این است که بهترینها مصدر کار نیستند. اگر بهترینها مصدر کار بودند ایران گلستان می شد.
2-ملت ایران به شکلی نهادینه شده بیش از آنکه دهخدا،وزیری،کمال الملک و... تولید کند، نواب صفوی، لاجوردی و کردان تولید می کند و احتمال مصدر کار شدن خوبها به کلی تضعیف شده است (انحطاط یک ملت). دراین حالت هزینه اصلاح این ملت (اگر زمان و زمانه اجازه دهند) از مجموع سرمایه های آن بیشتر است و در نتیجه به سرمایه خارجی نیاز دارد. منظور از سرمایه خارجی هم فقط دلار نیست. علم و دانش و تربیت و ...هم هست.
هنوز سعی دارم به نظریه اول وفادار باشم ولی هرروز که می گذرد شواهد بیشتری برای نظریه دوم پیدا می کنم.